Nefes alıyor olmamız mı?
Şahsıma göre, bir adem ile robotun ayrılması düşünce ve ruhla alakalıdır.
Simayen benzememiz mümkün, konuşmamız dahi aynı olabilir. Lakin düşünceler?
Bir robot düşünemez. Onu tasarlayanın istedikleri çıkar o yapay sesinden.
Peki ademoğlu, o öyle mi yahu?
Kimi zaman felsefi düşüncelere itelenir adem'in kafası, duyguları belirler zihnini.
Kimi zaman kurtarıcı, kimi zaman kat'li olur.
Yahut olumlu, yahut olumsuz. Adem'in seçeneğidir bu.
Oysa robot gibi olsaydık, bize verilen sözcüklerden cümleler kursaydık. Yalnızca bir düşünceyi pay etseydik, papağan gibi dile getirseydik...
Sahi, yok mu çevremizde robotlaşmış ademler?
Kafi miktardan fazlaca var, eminim.
Oysa insanda farklılıklar, tamamen zenginliktir. Dünya tek tip canlıyı kaldıramaz ki yahu! Baksanıza çevrenize renkler, diller, hayvanlar... Binlerce çeşit yok mu?
Tek tip insan tahammül edilemez olurdu. Hayat son bulurdu ademin zihninde.
Birinin 'A' dediğine diğeri 'B' demeliydi. Ve ademin nesli önce kendi düşüncesine daha sonra muhattabına saygı duymalıydı.
İşte, az önce sizlere dünyanın nasıl gözyaşını dindirebileceğimizin sırrını vermiş bulundum.
Kendi düşüncen haricinde ki sesleri yadırgamadığın zaman, işte o zaman kurtaracaksın savaşın içinde can çekişen çocukları ademoğlu.
İnsan yahut robot.
Nefes alıyorsun diye, bir anadan doğdun diye sen bir robot olamaz mısın ey adem?
İnsan olmak nedir?
Merhametsiz ise bir ruh...
Sahi, ademoğlu ne vakittir merhametsiz?
Kabil'den beri mi? O kardeşini öldürmüştü.
Şimdi, bilmem kaç milyon yıl sonra, kardeş katli halen vacip kılınmakta şeytan tarafından.
Ağlayan savaş çocuklarını duymuyor ise bir kulak, neden bedeninde durmaya devam eder insanın?
İnsan olur mu ki o vakit?
Robotlaşmış bir toplum, pille çalışan bir kalp, at gözlüğüne sahip milyon çift göz.
Ruhlarını çürümeye terk etmiş efendiler tanıyorum. Duymak istediklerini duyuyor, görmek istediklerini görüyorlar yalnızca bu efendiler. Bu efendilerin de efendileri vardır, onların da... Tıpkı bir üst model robotlar gibi. Oysa ademoğlunun tek bir efendisi yok mu? Tanrı değil mi kulluk etmemiz gereken. O vakit kula niçin kulluk ederler? İnsan demek, en saf güzellik demekti bir zamanlar. Filizlenmiş bir çiçek, kafiyesi şaheser olan bir şiir misaliydi adem. Sonra kirlettiler namını, şanını... İnsan olmaktan dahi utanır olduk. Savaşlar başlattılar dünyanın sözde efendileri, ağlayan çocuklar yetişti sonra bu topraklarda. Robotlar imal ettiler bu efendiler ve dünya piyasasına sürdüler. Ruhsuz, kalpsiz et parçalarını. Bundan gayrı bu robotların tek umudu, ruhlarını geri kazanmaktır. Ademoğlu olarak anadan üryan geldiğimiz şu fani dünyadan, aynı şekilde göçmek dileğiyle.
Sümay.
