Ay bugün bir ayrı parlak,
Dağınık bulutlara hükmeden ışıltısıyla.
Belki dünyadan daha yaşlı,
Fakat ondan daha genç,
Daha ihtişamlı.
Her gece belirdiği gibi belirmemiş bu gece,
Bu gece başka,
Bu gece konuşuyor sanki benimle.
Diyor ki, aldanma.
Sen gelmemişken henüz dünya denen gafletler çukuruna,
Ben yine göğün tam ortasındaydım.
En kanlı harp gecelerinde
Geceyi aydınlatan yine bendim.
Seni tanıyorum;
Senin atalarını da biliyorum.
Şimdi her biri toprağın ta içinde,
Işıltımdan uzakta..
Fakat sen beni tanımıyorsun.
Orada nasıl durduğumu,
Aslında nasıl göründüğümü
Bilmiyorsun.
İmparatorlar da baktı bana,
böbürlenirken.
Köleler de baktı bana,
Umut ararken.
Şimdi hepsi yok olup gittiler.
Kimileri toprağa karıştı,
Kimileri kül oldu, havaya kötülük edip...
Sende yok olacaksın.
Bir daha ışığımı görmen kabil olmayacak.
Çürüdüğünde,
Ben yine gökte asılı kalacağım.
Çünkü hep kaldım.
Fakat bilmiyorum hangisi elzemdir!
Çürüyüp gitmek,
Yahut tüm bu çirkinliğe ışık tutmak.
Biliyor musun Adem diyor,
Çürüyüp gitmek daha elzemdir.
