Bu gece son kez

Bu gece şarkılar, son kez seni söylüyor.

Son kez resmediyorlar sûretini.

Ve son kez kanatıyorlar avuçlarımı,
Bu gece, son kez.

Yanlış zamanda yanlış şarkıları dinlemişiz seninle meğer,

Bunu fark ettiriyor bu gece bana Müzeyyen.

Son kez dinliyorum ihtimalin umutlarını,

Ve, ölmek mecburiyetinde ihtimaller.

Bu gece,
Seni söylüyor şarkılar,
Son kez.

    

                                                   27.12 .2018

Yanlış yüzyıl/

">

Ağuşuğunda ölmeyi,
Şeref'i hudud bilirdim, inan!

Gözlerine bakacak olmanın hayali,
Ümmid-i cennetti benim için, inan!

Sûretinin gölgeme düşmesi,
Ruhumu teslim etmeye yeterdi, inan!

Senin kulundum, rûchun'u vâhaldim yolunda.
Sevdi gönül neylesin? Çeşmî yâre!

Fakat bir âhval geldi başa,
Sûretin karanlıkta güneşi doğurmadı.

Bi'çare kaldım,
Yönümü bilmez kaldım.

Şekvacı olan sen,
Yaralı olan şahsı muzdaripti!

Sûretini görmeyi rüchan eylerdim,
Rüchan oldum, derd oldum.

Güneş oldun, ızdırabınla yandırdın.
Karanlık oldun, çöktün ta bi'çare

böğrüme.

Artık ne ruh ister seni,
Ne sûretini resmeder gönül kapıları, inan!

Yalnız yara kalır senden gayrı.
Kabul olan, iltihaplı bir yâr'a.

Mektuplar

Sömürgeye kurban gitmiş toprakların
Ruhları yavaş yavaş çürüyor.

Tıpkı ben gibi.
Yavaş yavaş, fark ettirmeden.
Öldürüyor insanoğlu bizi.

Sevgisizlikleri sebep oluyor bize.
Bastığın toprağı sevmedin,
Annemi de sevmedin,
Beni de.

Mühîm değil.
Sana hiç minnet eylemedim.
Bugün kanlı bir harp çıkışı,
Seni kovdum.
Kalbimden.

месечината и

Ay bugün bir ayrı parlak, 
Dağınık bulutlara hükmeden ışıltısıyla.
Belki dünyadan daha yaşlı,
Fakat ondan daha genç,
Daha  ihtişamlı.

Her gece belirdiği gibi belirmemiş bu gece,
Bu gece başka,
Bu gece konuşuyor sanki benimle.

Diyor ki, aldanma.
Sen gelmemişken henüz dünya denen gafletler çukuruna,
Ben yine göğün tam ortasındaydım.

En kanlı harp gecelerinde
Geceyi aydınlatan yine bendim.

Seni tanıyorum;
Senin atalarını da biliyorum.
Şimdi her biri toprağın ta içinde,
Işıltımdan uzakta..


Fakat sen beni tanımıyorsun.
Orada nasıl durduğumu,
Aslında nasıl göründüğümü
Bilmiyorsun.

İmparatorlar da baktı bana, 
böbürlenirken.
Köleler de baktı bana,
Umut ararken.

Şimdi hepsi yok olup gittiler.
Kimileri toprağa karıştı,
Kimileri kül oldu, havaya kötülük edip...


Sende yok olacaksın.
Bir daha ışığımı görmen kabil olmayacak.
Çürüdüğünde,
Ben yine gökte asılı kalacağım.

Çünkü hep kaldım.
Fakat bilmiyorum hangisi elzemdir!
Çürüyüp gitmek,
Yahut tüm bu çirkinliğe ışık tutmak.


Biliyor musun Adem diyor,
Çürüyüp gitmek daha elzemdir.